Padine Kukavice, Porečje i kanjon Vučjanke
6/07/2013
Prohladno jutro dočekujemo još uvek sanjivi u
Vučju,propaloj industrijskoj varošici podno severnih padina Kukavice.
Šetnja kroz varošicu ostavlja čudan utisak: ni jedna nova kuća a one
koje postoje rune se i nestaju. Uskoro će ličite na zidove Skobaljić
grada koji se diže iznad ove varošice-kopne i urastaju u zelenilo….
Skobaljic grad je utvrdjenje izgradjeno krajem 12. ili početkom 13.veka. Ovo utvrdjenje nije slučajno tu izgradjeno.Nalazilo se na raskrsnici tadašnjih puteva, a jasan pogled ima čak do Leskovca, te mu ni jedna vojska nije mogla neopaženo prići. Kao utvrdjenje, imalo je strateški značaj za odbranu Novog Brda, tadašnjeg rudarskog centra u kojem se vadilo i zlato.
Vojvoda Nikola Skobaljić nije podigao grad ali ga je održavao i za njegovu vlast doživeo najveću slavu.Za ime Skobaljića postoje mnoga predanja ali i materijalni dokazi.
Malo ko zna da se na 12km od Vucja u potezu Zidine, na planinini Kukavici nalazio nekadašnji srednjovekovni Zeleni Grad.O njemu je do danas ostalo malo podataka, čak i mnogi istoričari i arheolozi ne znaju za ovu lokaciju.Ne tako davno na potezu na kome je bio grad bilo je i vidljivih ostataka zidova sve dok sredinom XX veka zaostali kamen nije iskorišćen za gradnju zgrada za potrebe šumskog gazdinstva.Iznad lokacije nekadašnjeg grada, jugo-istočno, u pravcu kretanja ka vrhu planine, nalazilo se groblje.U narodu je i do danas ostalo mišljenje da je grad razrušilo neko natprirodno biće.Medjutim, istini je bliža teorija da je ondašnjem srednjovekovnom čoveku, kuga ili čuma silno uticala na psihu i ubrazilju da je ta bolest prikazivana sa karakteristikama natprirodnih bića, velike demonske snage.Tako da je verovatno i taj grad, zajedno sa Novim selom (potez na planini Kukavici-Novoselka) nastradao od ove bolesti.
Prvi industrijski korak u Vučju učinjen je 1889.godine podizanjem gajtanare a potom fabrike štofova koju je izgradio Laza Teokarević. Prednosti za izgradnju su bile velika količina ogrevnog drveta sa Kukavice, meka voda reke Vučjanke za pranje vune i blizina već podignute hidrocentrale.
Izgradnjom fabrike, vila u engleskom stilu za stanovanje i repezentativnu za prijem gostiju, Laza Teokarević udara temelje industrijskog procvata Vučja te ono kasnije prerasta u opštinski centar.Vila je jednospratnica sa mansardom nastala sredinom tridesetih godina prošlog veka. Građena po zamisli arhitekte Grigorija Samojlova, i svakako željama njenih vlasnika, ova grođevina po izgledu i stilu podseća na zemlje severnih predela. U svoje vreme, predstavljala je osveženje i novinu za ovo podneblje. Njeno današnje stanje, na žalost, tek osnovnim konturama eksterijera može da govori o vremenu svoga nastanka, pošto je novih, državnih vlasnika nebrigom prepuštena zubu vremena.
Na jedan kilometar od Vučja,uz kanjon reke Vučjanke, okružena bujnim zelenilom, nalazi se Crkva rodjenja sv. Jovana Krstitelja, takođe delo arhitekte Grigorija Samojlova. Sagrađena je 1938. godine na mestu gde je bila srednjovekovna, zadužbina Nikole Skobaljića, koju su Turci po osvajanju ovih krajeva uništili. Predanje kazuje da se narod vekovima okupljao na kamenim ostacima srušene crkve, kao mestu za očuvanje vere i samopouzdanja u teškim vremenima. Tim nadahnućem vođeni, viđeniji Ijudi iz Vučja onog vremena, sa Vanom Teokarević, udovicom prvog iz loze Teokarevića, Dimitrija, na čelu podigli su na temeIjima stare-novu crkvu, prema mnogim mišljenjima značajno i originalno ostvarenje novijeg srpskog crkvenog graditeljstva.
Hidroelektranu "Vučje" sagradilo je "Leskovačko električnog društvo" sa 168 akcionara 1903. godine, a lokaciju, u živopisnom ambijentu kanjona reke Vučjanke, pod pazuhom planine Kukavice. Prostor između visokih stena, odabrao je profesor Đorđe Stanojević, koji se smatra pionirom elektrifikacije u Srbiji, prijateljem Nikole Tesle i velikim zagovornikom njegovih pronalazaka. Graditeljski posao obavio je Josif Granžan, poreklom iz Velikog Bečkereka, a sva oprema je za 152.700 dinara u zlatu nabavljena od firme "Simens-Halfke" iz Berlina. Sa Hidrološkim i graditeljskim karakteristikama, Hidroelektrana predstavlja pravi dragulj u kanjonu Vučjanke. Voda iz reke se zahvata kanalom dugim 986 metara, na pojedinim mestima uklesan u stenama, i dovodi do vodne komore odakle se cevima dužine 235 metara, pod oštrim uglom, stropoštava na turbine. Naizgled jednostavan zahvat, ali su graditelji uložili veliki napor da zadatak ostvare, gde, možda baš zbog toga, elektrana bez prekida i neumorno radi sto godina. Elektrodistribucija Leskovac je zadnjih godina revitalizovala ponešto na mašinama, ponešto na objektu i njegovoj neposrednoj okolini i danas je on u punom sjaju - koristan i atraktivan.
Kanjon obiluje virovima tj. kazanima za kupanje.Najpoznatiji su Devkazan,Jaz,Donji Djokin vir,Srednji Djokin vir,Crni vir za koji kazu da je dubok 10m.
Po povratku, mozete se odmoriti u hotelu Vlaina i uzivati u predivnim poljskim buketima.
A u preporucujem da obavezno svratite i u Crkvu sv.Petke.
Skobaljic grad je utvrdjenje izgradjeno krajem 12. ili početkom 13.veka. Ovo utvrdjenje nije slučajno tu izgradjeno.Nalazilo se na raskrsnici tadašnjih puteva, a jasan pogled ima čak do Leskovca, te mu ni jedna vojska nije mogla neopaženo prići. Kao utvrdjenje, imalo je strateški značaj za odbranu Novog Brda, tadašnjeg rudarskog centra u kojem se vadilo i zlato.
Vojvoda Nikola Skobaljić nije podigao grad ali ga je održavao i za njegovu vlast doživeo najveću slavu.Za ime Skobaljića postoje mnoga predanja ali i materijalni dokazi.
Malo ko zna da se na 12km od Vucja u potezu Zidine, na planinini Kukavici nalazio nekadašnji srednjovekovni Zeleni Grad.O njemu je do danas ostalo malo podataka, čak i mnogi istoričari i arheolozi ne znaju za ovu lokaciju.Ne tako davno na potezu na kome je bio grad bilo je i vidljivih ostataka zidova sve dok sredinom XX veka zaostali kamen nije iskorišćen za gradnju zgrada za potrebe šumskog gazdinstva.Iznad lokacije nekadašnjeg grada, jugo-istočno, u pravcu kretanja ka vrhu planine, nalazilo se groblje.U narodu je i do danas ostalo mišljenje da je grad razrušilo neko natprirodno biće.Medjutim, istini je bliža teorija da je ondašnjem srednjovekovnom čoveku, kuga ili čuma silno uticala na psihu i ubrazilju da je ta bolest prikazivana sa karakteristikama natprirodnih bića, velike demonske snage.Tako da je verovatno i taj grad, zajedno sa Novim selom (potez na planini Kukavici-Novoselka) nastradao od ove bolesti.
Prvi industrijski korak u Vučju učinjen je 1889.godine podizanjem gajtanare a potom fabrike štofova koju je izgradio Laza Teokarević. Prednosti za izgradnju su bile velika količina ogrevnog drveta sa Kukavice, meka voda reke Vučjanke za pranje vune i blizina već podignute hidrocentrale.
Izgradnjom fabrike, vila u engleskom stilu za stanovanje i repezentativnu za prijem gostiju, Laza Teokarević udara temelje industrijskog procvata Vučja te ono kasnije prerasta u opštinski centar.Vila je jednospratnica sa mansardom nastala sredinom tridesetih godina prošlog veka. Građena po zamisli arhitekte Grigorija Samojlova, i svakako željama njenih vlasnika, ova grođevina po izgledu i stilu podseća na zemlje severnih predela. U svoje vreme, predstavljala je osveženje i novinu za ovo podneblje. Njeno današnje stanje, na žalost, tek osnovnim konturama eksterijera može da govori o vremenu svoga nastanka, pošto je novih, državnih vlasnika nebrigom prepuštena zubu vremena.
Na jedan kilometar od Vučja,uz kanjon reke Vučjanke, okružena bujnim zelenilom, nalazi se Crkva rodjenja sv. Jovana Krstitelja, takođe delo arhitekte Grigorija Samojlova. Sagrađena je 1938. godine na mestu gde je bila srednjovekovna, zadužbina Nikole Skobaljića, koju su Turci po osvajanju ovih krajeva uništili. Predanje kazuje da se narod vekovima okupljao na kamenim ostacima srušene crkve, kao mestu za očuvanje vere i samopouzdanja u teškim vremenima. Tim nadahnućem vođeni, viđeniji Ijudi iz Vučja onog vremena, sa Vanom Teokarević, udovicom prvog iz loze Teokarevića, Dimitrija, na čelu podigli su na temeIjima stare-novu crkvu, prema mnogim mišljenjima značajno i originalno ostvarenje novijeg srpskog crkvenog graditeljstva.
Hidroelektranu "Vučje" sagradilo je "Leskovačko električnog društvo" sa 168 akcionara 1903. godine, a lokaciju, u živopisnom ambijentu kanjona reke Vučjanke, pod pazuhom planine Kukavice. Prostor između visokih stena, odabrao je profesor Đorđe Stanojević, koji se smatra pionirom elektrifikacije u Srbiji, prijateljem Nikole Tesle i velikim zagovornikom njegovih pronalazaka. Graditeljski posao obavio je Josif Granžan, poreklom iz Velikog Bečkereka, a sva oprema je za 152.700 dinara u zlatu nabavljena od firme "Simens-Halfke" iz Berlina. Sa Hidrološkim i graditeljskim karakteristikama, Hidroelektrana predstavlja pravi dragulj u kanjonu Vučjanke. Voda iz reke se zahvata kanalom dugim 986 metara, na pojedinim mestima uklesan u stenama, i dovodi do vodne komore odakle se cevima dužine 235 metara, pod oštrim uglom, stropoštava na turbine. Naizgled jednostavan zahvat, ali su graditelji uložili veliki napor da zadatak ostvare, gde, možda baš zbog toga, elektrana bez prekida i neumorno radi sto godina. Elektrodistribucija Leskovac je zadnjih godina revitalizovala ponešto na mašinama, ponešto na objektu i njegovoj neposrednoj okolini i danas je on u punom sjaju - koristan i atraktivan.
Kanjon obiluje virovima tj. kazanima za kupanje.Najpoznatiji su Devkazan,Jaz,Donji Djokin vir,Srednji Djokin vir,Crni vir za koji kazu da je dubok 10m.
Po povratku, mozete se odmoriti u hotelu Vlaina i uzivati u predivnim poljskim buketima.
A u preporucujem da obavezno svratite i u Crkvu sv.Petke.
0 коментара
Напомена: Само члан овог блога може да постави коментар.