Cu-Chi tuneli
2/17/2017
Ovaj grad (Ho Ši Min-o njemu više ovde) starija generacija pamti kao Sajgon. Novo ime dobio je po formiranju Socijalističke republike Vijetnam 1975.godine.
Centar Ho Ši Mina je idealno mesto za početak istraživanja duge i složene istorije vijetnamskog naroda. A istorija im je zaista bila zamršena, i puna sukoba.
Stalno su ratovali i bili na meti osvajača,počev od Kineza, koji su vladali na ovim prostorima oko hiljadu godina, a zatim su sitne vijetnamske države 700 godina bile samostalne, ratujući međusobno. Početkom 19. veka dinastija Ngujen uspela je da osvoji i ujedini veći deo južnog Vijetnama i vladala je do 1954. godine.
Sredinom 19. veka došli su Francuzi te Vijetnam postaje francuska kolonija. Komunisti i nacionalisti uspeli su da se udruže da bi zbacili Francuze 1954. godine, ali su posle toga dozvolili da njihova međusobna netrpeljivost uvuče narod u bratoubilački rat, u koji se kasnije umešala Amerika.
U ovom ratu podelili su se na južni Vijetnam (republika Vijetnam) koji je bio u savezu sa SAD (i kojem su američke snage u početku pomogale, pre nego su i same ušle u rat), i severni Vijetnam (Demokratska Republika Vijetnam) koji je bilo u savezu sa Vijetkongom (Narodni front za oslobođenje Južnog Vijetnama).
Rat je okončan je 1975. godine, ali su odmah počeli novi sukobi s Crvenim Kmerima. Primirje je potpisano tek 1989. godine, i to je prvi put od početka Drugog svetskog rata da Vijetnam nije bio u ratu (zamislite čuda).
O ratu se ne priča mnogo, ali mi smo imali lokalnog vodiča koji je bio voljan da sa nama podeli utiske svoje porodice o ovom sukobu.
U tom periodu sve porodice bile su podeljene na članove koji su bili za komuniste, i na one druge, kako bi obezbedili opstanak porodice koja god da strana iz rata izvuče bolji kraj! Interesantno je da je pripovedajući o tom šta se desilo sa njegovom porodicom posle rata,navodio da su njegov otac, tetka broj pet i tetka broj sedam pobegli u Ameriku, gde i danas žive. Znali su da bi ih Vijetnamci ubili, ako ostanu u zemlji. Ostali članovi porodice, preživaljavali su u opustošenom Vijetnamu.
Kaže da su ljudi, po ujedinjenju Vijetnama, i prestanku rata sa Amerikom, još najmanje deset godina gladovali, s obzirom da je zemlja bila opustošena, a komunisti koji su došli na vlast nisu imali nikakav konkretan plan kako da se izvuku iz takve situacije. Pitao nas je da li znamo, jesu li borci koji su učestvovali u ratu imali posleratne traume kao Amerikanci? Nisu, rekao je, zato što su morali da se konstantno bore za sopstveni opsatanak!
Kao dopuna priče o ratu i o sukobima sa Amerikancima, bila je prvo poseta Muzeju ratnih ostataka (u sledećem postu) i poseta Cu-Chi tunelima. Ovi tuneli bili su iskopani za potrebe oslobođenja od francuske kolonizacije, a kasnije su korišćeni za odbranu od američkih trupa i njihovih bombi.
Pre nego li smo otišli tamo, otprilike sam znala da je to sistem tunela na više nivoa, koji su bili prilično uski, i kroz koje su se vijetnamske snage kretale, ali nisam očekivala tako male tunele čije je korišćenje u ovakvoj klimi bilo užasno. Vazduh, hrana i voda bili su oskudni a tuneli,u vreme kada su se borci ovde kretali,prepuni mrava, škorpija i drugih gamadi.
Dužina tunela je bila ukupno oko 250 km, i oni su bili raspoređeni na tri nivoa:
-prvi nivo je bio na dubini od oko 2-3m
-drugi na 5-6m i na ovom nivou već su bili zaštićeni od vazduhoplovne avijacije
i treći, na dubini od 8-12m!
U tunelima su živeli, jeli, spavali, šili, kuvali, išli u WC! Većinu vremena vojnici su provodili, radeći ili se odmarajući i pripremajući za borbu. Izlazili su samo noću da bi se snabdeli namirnicama ili da bi napali neprijatelja. Ponekad, tokom bombardovanja, ili kretanja američkih trupa, morali su da ostanu i nekoliko dana pod zemljom. Bolest je harala u redovima boraca, najviše malarija.
Da bi obezbedili nesmetanu ventilaciju tunela, iz njih su sprovodili bambusove štapove koji su iznad zemlje bili zamaskirani u vidu termitnjaka! Bilo je nemoguće razlikovati ove veštačke termitnjake od pravih! Da bi razotkrili tunele, Amerikanci su tražili pomoć od Nemaca. Ovi su im poslali svoje dobro utrenirane pse. U početku, psi su imali uspeha, i otkrivali su tunele, ali kasnije su se Vijetnamci dosetili, te su pokrali kozmetiku iz američkih magacina. Nju su sipali u otvore za ventilaciju, pa psi nisu njušili vijetnamske, već američke tragove i nisu lajali. Zato su se na kraju Amerikanci zahvalili Nemcima: Hvala vam za pomoć. Psi su u početku bili efikasni, sad uopšte ne pomažu. PS Inače su jako ukusni (verovatno je ovo zadnje samo šala našeg vodiča!)
Kasnije smo svi, na mestu koji su prilagodili zapadnim turistima, ušli i prošli 20-tak m prvog nivoa…tuneli su mračni, zagušljivi, sparni i izašli skroz mokri kao da smo pretrčali tu razdaljinu najbržim šprintom!
Ovde smo videli i originalne vijetnamske skalamerije od bambusovih i metalnih šiljaka, jako sablasno i veoma smrtonosno za protivničke snage! Za Amerikance, nenavikle na ovakvu klimu, ovaj rat bio je strašan, i poguban!
Kao vrhunac svega, prolazeći kroz džunglu, neprestano smo čuli rafalnu paljbu. Prvo smo mislili da je puštaju sa razglasa, da bi nam približili borbu, ali posle videsmo da je na kraju putanje kojom se kreću turisti smeštena streljana, gde svaki turista, ako kupi municiju, može da puca!
Probali smo i sladak krompir, kojim su se gotovo isključivo hranili, videli kako su šili odeću, pravili obuću od starih guma za automobile, pravili oružje i kako su kuvali!
Za kraj razgledali smo suvenire. Znate šta je privuklo najviše pažnje? Pirinčana rakije na slici iznad. U rakiju se ubacuje živa zmija i škorpija (i još neka gamad, ne razaznah šta). Rakija se prodaje kao afrodizijak!
I za kraj, pogledajte video iz Cu-Chi tunela.
Centar Ho Ši Mina je idealno mesto za početak istraživanja duge i složene istorije vijetnamskog naroda. A istorija im je zaista bila zamršena, i puna sukoba.
Stalno su ratovali i bili na meti osvajača,počev od Kineza, koji su vladali na ovim prostorima oko hiljadu godina, a zatim su sitne vijetnamske države 700 godina bile samostalne, ratujući međusobno. Početkom 19. veka dinastija Ngujen uspela je da osvoji i ujedini veći deo južnog Vijetnama i vladala je do 1954. godine.
Sredinom 19. veka došli su Francuzi te Vijetnam postaje francuska kolonija. Komunisti i nacionalisti uspeli su da se udruže da bi zbacili Francuze 1954. godine, ali su posle toga dozvolili da njihova međusobna netrpeljivost uvuče narod u bratoubilački rat, u koji se kasnije umešala Amerika.
U ovom ratu podelili su se na južni Vijetnam (republika Vijetnam) koji je bio u savezu sa SAD (i kojem su američke snage u početku pomogale, pre nego su i same ušle u rat), i severni Vijetnam (Demokratska Republika Vijetnam) koji je bilo u savezu sa Vijetkongom (Narodni front za oslobođenje Južnog Vijetnama).
Rat je okončan je 1975. godine, ali su odmah počeli novi sukobi s Crvenim Kmerima. Primirje je potpisano tek 1989. godine, i to je prvi put od početka Drugog svetskog rata da Vijetnam nije bio u ratu (zamislite čuda).
O ratu se ne priča mnogo, ali mi smo imali lokalnog vodiča koji je bio voljan da sa nama podeli utiske svoje porodice o ovom sukobu.
U tom periodu sve porodice bile su podeljene na članove koji su bili za komuniste, i na one druge, kako bi obezbedili opstanak porodice koja god da strana iz rata izvuče bolji kraj! Interesantno je da je pripovedajući o tom šta se desilo sa njegovom porodicom posle rata,navodio da su njegov otac, tetka broj pet i tetka broj sedam pobegli u Ameriku, gde i danas žive. Znali su da bi ih Vijetnamci ubili, ako ostanu u zemlji. Ostali članovi porodice, preživaljavali su u opustošenom Vijetnamu.
Kaže da su ljudi, po ujedinjenju Vijetnama, i prestanku rata sa Amerikom, još najmanje deset godina gladovali, s obzirom da je zemlja bila opustošena, a komunisti koji su došli na vlast nisu imali nikakav konkretan plan kako da se izvuku iz takve situacije. Pitao nas je da li znamo, jesu li borci koji su učestvovali u ratu imali posleratne traume kao Amerikanci? Nisu, rekao je, zato što su morali da se konstantno bore za sopstveni opsatanak!
Kao dopuna priče o ratu i o sukobima sa Amerikancima, bila je prvo poseta Muzeju ratnih ostataka (u sledećem postu) i poseta Cu-Chi tunelima. Ovi tuneli bili su iskopani za potrebe oslobođenja od francuske kolonizacije, a kasnije su korišćeni za odbranu od američkih trupa i njihovih bombi.
 |
| oružje koje su koristile američke trupe |
 |
izgled boraca-rekonstrukcija njihove uniforme |
 |
| borci obrađuju neeksplodiranu bombu |
 |
| pravljenje oružja od bambusa |
 |
| prezentacija korišćenja raznoraznog oružja |
Dužina tunela je bila ukupno oko 250 km, i oni su bili raspoređeni na tri nivoa:
-prvi nivo je bio na dubini od oko 2-3m
-drugi na 5-6m i na ovom nivou već su bili zaštićeni od vazduhoplovne avijacije
i treći, na dubini od 8-12m!
 |
| drveće u džungli |
 |
| način izrade obuće od gume |
 |
| ventilacija tunela |
Da bi obezbedili nesmetanu ventilaciju tunela, iz njih su sprovodili bambusove štapove koji su iznad zemlje bili zamaskirani u vidu termitnjaka! Bilo je nemoguće razlikovati ove veštačke termitnjake od pravih! Da bi razotkrili tunele, Amerikanci su tražili pomoć od Nemaca. Ovi su im poslali svoje dobro utrenirane pse. U početku, psi su imali uspeha, i otkrivali su tunele, ali kasnije su se Vijetnamci dosetili, te su pokrali kozmetiku iz američkih magacina. Nju su sipali u otvore za ventilaciju, pa psi nisu njušili vijetnamske, već američke tragove i nisu lajali. Zato su se na kraju Amerikanci zahvalili Nemcima: Hvala vam za pomoć. Psi su u početku bili efikasni, sad uopšte ne pomažu. PS Inače su jako ukusni (verovatno je ovo zadnje samo šala našeg vodiča!)
Kasnije smo svi, na mestu koji su prilagodili zapadnim turistima, ušli i prošli 20-tak m prvog nivoa…tuneli su mračni, zagušljivi, sparni i izašli skroz mokri kao da smo pretrčali tu razdaljinu najbržim šprintom!
Ovde smo videli i originalne vijetnamske skalamerije od bambusovih i metalnih šiljaka, jako sablasno i veoma smrtonosno za protivničke snage! Za Amerikance, nenavikle na ovakvu klimu, ovaj rat bio je strašan, i poguban!
Kao vrhunac svega, prolazeći kroz džunglu, neprestano smo čuli rafalnu paljbu. Prvo smo mislili da je puštaju sa razglasa, da bi nam približili borbu, ali posle videsmo da je na kraju putanje kojom se kreću turisti smeštena streljana, gde svaki turista, ako kupi municiju, može da puca!
Probali smo i sladak krompir, kojim su se gotovo isključivo hranili, videli kako su šili odeću, pravili obuću od starih guma za automobile, pravili oružje i kako su kuvali!
 |
| moguće je kupiti vijetnamsku rakiju po završetku obilaska |
I za kraj, pogledajte video iz Cu-Chi tunela.
0 коментара
Напомена: Само члан овог блога може да постави коментар.